Για τον περισσότερο κόσμο, ο Σεπτέμβριος είναι πάντα ο μήνας της αναδιοργάνωσης, της ανασύνταξης και της επιστροφής στην καθημερινότητα. Για κάποιους όμως, κάποια χρόνια πριν, ο χρόνος σταμάτησε ένα βράδυ κι από τότε ο μήνας αυτός είναι μήνας αγώνα, μνήμης και αντίστασης.
Τον Σεπτέμβριο του 2013, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από το τάγμα εφόδου της Χ.Α. αφήνει ανεξίτηλο σημάδι και φανερώνει για τα καλά το πρόσωπο του τέρατος. Πριν επτά χρόνια, μετά από αλλεπάλληλα πογκρόμ, επιθέσεις και τη δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν τον Ιανουάριο του ίδιου έτους, οι δικαιολογίες γι'αυτούς που μιλούσαν για ένα "γνήσιο πατριωτικό μέτωπο" τελειώνουν. Αυτό που ακολούθησε ήταν η δημιουργία ενός τεράστιου, χειμαρρώδους αντιφασιστικού κινήματος, που αγωνίστηκε ενάντια στη μαυρίλα και το μίσος. Πέντε χρόνια αργότερα, ο Ζακ Κωστόπουλος δολοφονείται μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας. Κι έτσι, οι Σεπτέμβρηδές μας δεν θα είναι ξανά οι ίδιοι.
Χρειάστηκαν λοιπόν ανυποχώρητοι αγώνες όμως τελικά, τον Απρίλιο του 2015, αυτό που ο Παύλος ξεκίνησε δείχνοντας τον δολοφόνο του, ήταν η αρχή της μεγαλύτερης σε διάρκεια δίκης μέχρι σήμερα, με δεκάδες χιλιάδες σελίδες δικογραφίας, αμέτρητες ώρες και ακούραστες μάχες της Πολιτικής Αγωγής, της οικογένειας και των φίλων του. Μέσα σε όλο αυτό το διάστημα, η δράση του αντιφασιστικού κινήματος έστειλε τους νεοναζί του Μιχαλολιάκου στο περιθώριο, αναγκάζοντάς τους να κλείσουν σχεδόν κάθε γραφείο τους, να απομονωθούν εκλογικά και, σε ένα τεράστιο ποσοστό, και κοινωνικά.
Όχι φυσικά πως έχουμε αυταπάτες. Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με μία καταδικαστική απόφαση θα είναι τεράστια δικαίωση αλλά και μεγάλη ανάσα. Όμως, η φασιστική εφεδρεία του κράτους αποτελεί πάντα απειλή και σε μια περίοδο που η καταστολή εντείνεται, με την πανδημία ως "τέλεια" αφορμή, και με φασιστικά/νεοναζιστικά μορφώματα να ξεπετιούνται συνεχώς, για να βρουν τα πρωτοπαλίκαρα της Χ.Α. κομματική στέγη, οφείλουμε να μην εφησυχάζουμε.
Οι μέρες αυτές μας βρίσκουν στον απόηχο της πυρκαγιάς στο κολαστήριο της Μόριας και στο κατώφλι των νέων, απάνθρωπων και εκδικητικών συνθηκών στις οποίες θα κληθούν να "ανταπεξέλθουν" οι πρόσφυγες στη χώρα μας. Μας βρίσκουν αντιμέτωπους με μια πραγματικότητα στην οποία ο Βασίλης Μάγγος βρίσκεται μετά θάνατον στο εδώλιο, οι απανταχού αγωνιστές ξυλοκοπούνται, συλλαμβάνονται και βασανίζονται από τα σώματα ασφαλείας, άνθρωποι αφήνονται στο έλεος της πανδημίας, η δημόσια υγεία και η παιδεία μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα για να αγοράζεται πολεμικός εξοπλισμός και να εξαγοράζονται Μ.Μ.Ε. Στον βωμό του "αόρατου εχθρού", τα εργατικά δικαιώματα καταπατώνται και διαλύονται κατακτήσεις δεκαετιών.
Κι αν όλα τα παραπάνω, το καθένα μόνο του αλλά και όλα μαζί, φαίνονται αβάσταχτα και μη αναστρέψιμα, εμείς οφείλουμε να πορευτούμε κρατώντας πάντα μέσα μας το νόημα του δικού μας Αντιφασιστικού Σεπτέμβρη, κόντρα στον φασισμό, την καταστολή και την εκμετάλλευση.
Ο ένας για τον άλλο.
Λευτεριά στον Λαό | Θάνατος στον φασισμό
Καλούμε:
- Στην Αντιφασιστική πορεία στο Κερατσίνι, Παρασκευή 18/09, με συγκέντρωση στο μνημείο στις 17:30
- Στη συγκέντρωση έξω από το εφετείο την ημέρα της απόφασης, Τετάρτη 07/10 στις 09:30
