Κάλεσμα Δράσης
Κυριακή 06/12 | Πάρκο Λιπασμάτων | 12:00
12 χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον αστυνομικό Ε.Κορκονέα, η συζήτηση για την κρατική καταστολή και βία είναι σίγουρα και αναγκαία και επίκαιρη. Όσο και αν προσπάθησε το κράτος και οι κυβερνήσεις να παρουσιάσουν τη δολοφονία αυτή σαν ένα ατυχές γεγονός, σαν την «κακιά στιγμή» για τον δεκαπεντάχρονο Αλέξη που βρέθηκε μπροστά στον ανισόρροπο αστυνομικό, η δολοφονία του Γρηγορόπουλου ξεγύμνωσε και ξεγυμνώνει την ουσία της κρατικής καταστολής.
Μια καταστολή, που πυροδοτήθηκε από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης σε μια προσπάθεια του ιδίου του κράτους να θωρακιστεί από οποιοδήποτε ενδεχόμενο μαζικής αντίδρασης του κινήματος. Η εξέγερση που ακλούθησε και σημάδεψε τη συγκεκριμένη περίοδο, καθώς και η έκταση που έλαβε, δεν εδραιώνονται αποκλειστικά και μόνο στην οργή του λαού και της νεολαίας για το παραπάνω συμβάν. Αντίθετα η εξέγερση του Δεκέμβρη ενσάρκωσε και ενσαρκώνει την ενστικτώδη αντίδραση των νέων ενάντια στο μέλλον που τους προοιωνιζόταν, με την κυβέρνηση να ετοιμάζεται να ρίξει το βάρος της κρίσης στις πλάτες τους.
Αυτό θα πρέπει να είναι και το πρίσμα μέσα από το οποίο θα πρέπει να δούμε και την φετινή 6η Δεκέμβρη. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί απλά μια εθιμοτυπική διαδήλωση, απλά ένα μνημόσυνο. Τώρα, όπως και τότε, βλέπουμε την κρατική βία και καταστολή να εντείνονται ολοένα και περισσότερο. Τα περιστατικά του τελευταίου διαστήματος είναι πολλά. Ξεκινάνε από την πολιτική των προστίμων και την αυθαιρεσία που έχει δείξει ουκ ολίγες φορές η αστυνομία και φτάνουν στο τυφλό χτύπημα κατά της νεολαίας στις πλατείες, στο χτύπημα των μαθητικών κινητοποιήσεων και, τελικά, σε χουντικής εμπνεύσεως απαγορεύσεις για το Πολυτεχνείο με τις αύρες, τα χημικά και τις συλλήψεις στον σωρό να περιμένουν τους διαδηλωτές.
Όλη αυτή η κατάσταση, βέβαια, δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία, ούτε απλά ένα βίτσιο του Χρυσοχοΐδη και του Μητσοτάκη, αλλά αντίθετα έρχεται σε μία περίοδο που σφραγίζεται από τη διπλή οικονομική και υγειονομική κρίση. Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση παρά την εξέλιξη της πανδημίας δεν έχει φιλοτιμηθεί να πάρει το παραμικρό μέτρο για την ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας. Σε μια περίοδο που, με δικαιολογία και τις νέες συνθήκες της πανδημίας, ο κόσμος της εργασίας βλέπει να καταπατώνται συνεχώς τα δικαιώματά του και έρχεται αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα της ανεργίας, της επισφάλειας, της τηλεργασίας, της κατάργησης του οκτάωρου. Σε μια περίοδο που η νεολαία φταίει χωρίς να έχει φταίξει, γιατί τόλμησε να πάει μια βόλτα σε μια πλατεία, γιατί τόλμησε να κάνει καταλήψεις στα σχολεία για τα απαραίτητα μέτρα υγειονομικής προστασίας, γιατί τόλμησε να αμφισβητήσει τη δολοφονική πολιτική της κυβέρνησης.
Η νέα, λοιπόν, πραγματικότητα που διαμορφώνεται χαρακτηρίζεται από μία διάχυτη οργή που υπάρχει στην κοινωνία. Είναι η οργή όλων εκείνων των ανθρώπων που ασφυκτιούν με την παρούσα κατάσταση και δεν αντέχουν πια να σηκώνουν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες τους. Είναι η οργή που η κυβέρνηση και το κράτος φοβούνται ότι μπορεί να οδηγήσει σε νέες κινηματικές εξάρσεις, που θα αμφισβητήσουν και θα συγκρουστούν με την κυριαρχία τους. Για αυτό και η εντεινόμενη καταστολή για να αποτρέψουν κάθε μορφή μαζικής διεκδίκησης, να «προλάβουν» κάθε ριζοσπαστική δράση, να φιμώσουν κάθε διαφορετική σκέψη, να τρομοκρατήσουν προληπτικά κάθε άνθρωπο που σκέφτεται να αγωνιστεί.
Η 6η Δεκέμβρη φέτος θα πρέπει να αποτελέσει έναν σημαντικό κινηματικό κόμβο απέναντι στην κρατική βία και καταστολή. Μέσα από μαζικές κινητοποιήσεις (και τηρουμένων προφανώς των απαραίτητων μέτρων υγειονομικής προστασίας, όπως έχει άλλωστε αποδείξει και το κίνημα ότι μπορεί να τα εφαρμόσει), σπάμε για άλλη μια φορά την τρομοκρατία και εκφράζουμε την ανυπακοή μας απέναντι στην κυβέρνηση. Η φετινή 6η Δεκέμβρη θα πρέπει επίσης να συνδέεται άμεσα με την πάλη που δίνει όλο αυτό το διάστημα ο λαός και η νεολαία για ενίσχυση της δημόσιας υγείας, για την εξασφάλισης αξιοπρεπούς εργασίας για όλους, για τη διεκδίκηση εκείνης της παιδείας που εμείς έχουμε ανάγκη.
Όσο και αν προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν όσο και αν προσπαθούν να τσακίσουν τις ζωές μας , το μόνο που καταφέρνουν είναι να μας εξοργίζουν ακόμα πιο πολύ. Και να είναι σίγουροι ότι αυτή την οργή θα τη βρουν πολύ σύντομα μπροστά τους.
