Συνέντευξη της καθαρίστριας Ευαγγελίας Αλεξάκη στο Εργατικό Δελτίο.

 
Μόνο με αγώνες κατακτάς και νικάς. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο αν δεν βγεις στο δρόμο. 
Ανάθεση Τέρμα!

Ερ. : Πριν από λίγες ημέρες η τρόικα ξαναχτύπησε, σε έκθεση της ζητάει νέες απολύσεις, διάλυση του ασφαλιστικού και νέο ξεπούλημα της λαϊκής περιουσίας, οι εργαζόμενοι είμαστε τα θύματα αυτής της πολιτικής. Από τη μια βλέπουμε την επίθεση να είναι συντονισμένη ( κυβέρνηση ΕΕ ΔΝΤ ) όμως δίπλα σας είδαμε απολυμένους καθηγητές και σχολικούς φύλακες, τι βήματα συντονισμού έχουν γίνει ;

Απ.: Όντως η τρόικα ξαναχτύπησε. Εμείς έχουμε πάρα πολλές φορές αντικρούσει σαν καθαρίστριες, σαν ομάδα καθαριστριών την τρόικα. Είμαστε αυτές που με τις γροθιές μας χτυπάγαμε τα αυτοκίνητα τους και βλέπαμε στα μάτια τους το φόβο. Δεν είναι τίποτα ιδιαίτεροι άνθρωποι. Δεν έχουν καμία δυναμική μέσα τους να αντιμετωπίσουν από τόσο κοντά κανέναν εργαζόμενο. Είναι φοβισμένα ανθρωπάκια. Εγώ αυτό είδα στα μάτια των τροικανών όταν βαράγαμε τις γροθιές μας κάποια φορά στο αυτοκίνητο τους επάνω, τότε που καταφέραμε και περάσαμε. Απλά έρχονται εδώ, μπαίνουν στο υπουργείο σαν τα ποντίκια, για να περάσουν τις μαύρες πολιτικές τους, τις δικές τους και της κατοχικής κυβέρνησης που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Πού έχει υποδεέστερο τον εργαζόμενο. Που θέλει να κάνει αυτούς τους μεγάλους , τους εργολάβους, τους τραπεζίτες, πλουσιότερους απ’ ότι είναι. Και τους εργαζόμενους τους κατάντησαν και τους βλέπουν σαν σκουπίδια. Τους κάνουν έναν μαύρο εργασιακό μεσαίωνα, που ο εργαζόμενος δεν έχει καμία τύχη να ζήσει με αξιοπρέπεια.

  Εμείς, λοιπόν, οι καθαρίστριες βγήκαμε δυναμικά στο δρόμο και αποφασίσαμε ότι αυτό δεν πρόκειται να το επιτρέψουμε. Όχι μόνο τη δουλειά μας θα πάρουμε, αλλά θα αποδείξουμε ότι όποιος βγαίνει στο δρόμο, διεκδικεί, έχει επιμονή και πείσμα, μπορεί να πάρει αυτό που ζητάει με τους αγώνες και μόνο. Μπορεί να φέρνει και άλλους κλάδους δίπλα του. Έτσι κι εμείς βγήκαμε δυναμικά κάναμε αυτό εδώ το μέρος στην Καραγεώργη Σερβίας(σημ. το Υπουργείο Οικονομικών) αυτή τη στιγμή κέντρο αγώνα. Μας μιμήθηκαν και ήρθαν κοντά μας και οι απολυμένοι σχολικοί φύλακες και καλώς κάνανε. Έπρεπε από την αρχή να έρθουν και οι καθηγητές και πιστεύω ότι αυτό που γίνεται εδώ πρέπει να δυναμώσει.

 Πρέπει να είναι κόσμος συνέχεια εδώ! Για να τους δείξουμε ότι μόνο έτσι μπορούμε να πάρουμε τις ζωές μας πίσω και θα τις πάρουμε αν είμαστε εμείς απoφασισμένοι να τις πάρουμε, τότε θα τις πάρουμε!

Ερ.: Η αλληλεγγύη και η συμπαράσταση από τους εργαζόμενους είναι βασικό όπλο για να αντέξει ένας πολύμηνος αγώνας, όπως ο δικός σας , πως εκφράστηκε αυτή η αλληλεγγύη;   Από τον επίσημο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, του ΕΚΑ είχατε κάποια συμπαράσταση;

Απ.: Η αλληλεγγύη εκφράστηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό από τον κόσμο που περνάει από τότε που δεν ήμασταν εδώ, αλλά ήμασταν συνέχεια έξω από το υπουργείο με συνθήματα, με πανό και με ντουντούκες. Όσες δράσεις κάναμε, μας έλεγαν συνεχίστε, μπράβο κορίτσια, έχετε το δίκιο με το μέρος σας, μην τα παρατάτε. Είχαμε πολλές δομές αλληλεγγύης που μας στηρίζουν στα πάντα, ακόμα και με συλλογικές κουζίνες, πραγματικά τα πάντα. Είναι ο κόσμος δίπλα μας.
 Τώρα όσο για τα συνδικάτα, για την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, έχουν κάνει κι αυτοί αυτό που μπορούν, αλλά για μένα δεν είναι αρκετό. Και δεν είναι αρκετό αυτό το πράγμα, γιατί πιστεύω ότι εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε διατεθειμένοι και έτοιμοι να απαιτήσουμε από τα συνδικάτα να βγούνε μπροστά. Γιατί πρέπει να ξεπεράσουμε το ρόλο που δίνουμε στα συνδικάτα ψηφίζοντας τα, αυτό πιστεύω. Ένα συνδικάτο ψηφίζεται, έχει εκλογές, δεν βγαίνουν μόνες τους οι διοικήσεις. Εγώ πιστεύω ότι αν είμαστε εμείς αυτοί που διεκδικούμε και πάμε στα συνδικάτα και συνέχεια προτείνουμε και θέλουμε εμείς οι ίδιοι να βγούμε μπροστά να αγωνιστούμε. Τότε τα συνδικάτα δεν έχουν άλλο δρόμο παρά να είναι με τον εργαζόμενο. Δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, αλλά πιστεύω ότι εμείς σαν εργαζόμενοι έχουμε ατονήσει. Δεν έχουμε βγει δυναμικά, δεν έχουμε απαιτήσει. Είτε στο συνδικάτο ψηφίζεις, είτε πολιτικό κόμμα ψηφίζεις, πιστεύω ότι πρέπει να ξεπεράσουμε την ανάθεση και να βγούμε ενεργά στους δρόμους και στα συνδικάτα να απαιτήσουμε να τα συνδικάτα να είναι μπροστά, μπροστάρηδες, αλλά με τον κόσμο από πίσω.
  Ένα συνδικάτο από μόνο του , αν δεν έχει τον εργαζόμενο δίπλα του, δε μπορεί να κάνει τίποτα. Εγώ αυτό πιστεύω. Και αυτό το πιστεύω μέσα από αυτόν τον αγώνα τον δικό μας. Γιατί εμείς έχουμε ομοσπονδία, δεν είμαστε μόνες μας σ’ αυτόν τον αγώνα. Όταν λοιπόν, κλείνουμε ένα ραντεβού ή μια δράση, εμείς το κλείνουμε το ραντεβού, αλλά πάμε στην ομοσπονδία. Και στέλνουμε στην ΠΑΣΚΕ, στη ΔΑΚΕ, στην ΑΣΚΕ, στον οποιονδήποτε και σε όλες τις παρατάξεις και λέμε εμείς τάδε ώρα σας θέλουμε εκεί και θα είστε εκεί, κι αν δεν είστε, θα είσαστε υπόλογοι και πάντα βάζουμε προ των ευθυνών της την ομοσπονδία. Βέβαια πολλοί δεν ακούνε, δεν συμμετέχουν όσο θα θέλαμε, άλλοι συμμετέχουν περισσότερο. Αλλά να ξέρεις ότι την συγκεκριμένη στιγμή, αυτοί που δεν συμμετέχουν θα το πληρώσουν. Έτσι γίνεται και με την πολιτική.
Εγώ αυτό πιστεύω, ότι ο ενεργός εργαζόμενος, με την έννοια ότι βγαίνει στο δρόμο, δε μπορώ να ψηφίζω και να κάθομαι στο σπίτι μου και να περιμένω να μου λύσει το πρόβλημα μου το συνδικάτο ή αυτός που στέλνω στη βουλή, αν εγώ δεν συμμετέχω. Εμένα αυτή είναι η λογική μου και αυτό πιστεύω.

Ερ. : Σε πολλές κινητοποιήσεις σας, είδαμε πως η επιλογή της κυβέρνησης ήταν η καταστολή , το χτύπημα των ΜΑΤ με αποτέλεσμα το τραυματισμό αρκετών από εσάς , θέλουν να λυγίσουν τον αγώνα σας με την καταστολή και να τρομοκρατήσουν όλους τους κλάδους που βρίσκονται σε αγώνες,  υπολογίζουν επίσης στην κούραση των καθημερινών κινητοποιήσεων.
Τι απάντηση τους δίνετε ;

Απ.:Εμείς σ’ όλο αυτόν τον καιρό έχουμε νιώσει στο πετσί μας την καταστολή, κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά. Όταν λέμε ότι την έχουμε νιώσει, έχουν πάει γυναίκες στα νοσοκομεία, εγώ η ίδια πήγα στο νοσοκομείο σε κάποια καταστολή που μας όρμησαν 2 διμοιρίες των ΜΑΤ σε 4 γυναίκες του συντονιστικού, που μπήκαμε στο υπουργείο να ζητήσουμε ένα ραντεβού. Εμείς απαντάμε σε αυτούς, δεν μας τρομάζει καμία καταστολή. Έχουμε ξεπεράσει το φόβο της καταστολής. Δεν τους φοβόμαστε. Εμείς οι καθαρίστριες τους βλέπουμε σαν κουνούπια. Όπου και να είναι εμείς θα περάσουμε, θα ανοίξουμε τρύπα για να περάσουμε. Τους το έχουμε αποδείξει αυτό. Θεωρώ η καταστολή είναι η μικρότερη βία που δέχομαι, από αυτήν που μου στερούν τη δουλειά μου. Που η εργασία είναι δικαίωμα και έτσι βάρβαρα με αυτόν τον τρόπο στέρησαν τη δουλειά από τόσο κόσμο. Θεωρώ μεγαλύτερη βαρβαρότητα και πιο οδυνηρό για μένα και τη ζωή μου ότι το αύριο μου είναι μαύρο, ότι μπορεί να ψάχνω και στους κάδους των σκουπιδιών ακόμα. Οι γυναίκες και άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα, 57 και 60 χρονών και δεν έχουν δικαίωμα ούτε στην αγορά εργασίας ούτε στη σύνταξη, είναι πιο βάρβαρο και περισσότερο από την καταστολή που δέχεσαι στο σώμα σου, από αυτό που δέχεσαι στην ψυχή σου. Πηγαίνουν να σου σκοτώσουν την ψυχή. Και αυτό εμείς δεν δεχόμαστε, εγώ δεν το δέχομαι, να μου παίρνουν τα όνειρά μου. Δε το δέχομαι θέλω να ζήσω με αξιοπρέπεια και δε θα τους επιτρέψω να μου πάρουν ποτέ την αξιοπρέπεια μου. Γι αυτό και θα είμαι στο δρόμο και θα τους πολεμάω μέχρι να νικήσω. Σπίτι μου και σπίτι μας εμείς οι καθαρίστριες γενικά και μιλάω για τις γυναίκες που 10 μήνες δίνουμε αυτόν τον αγώνα, είμαστε αποφασισμένες. ‘Η θα πάρουμε τις δουλείες μας ή δε θα γυρίσουμε σπίτι μας. Αυτοί θα υποστούν από εμάς όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα. Και θα τους αποδείξουμε ότι και πείσμα έχουμε και δυναμική έχουμε και ικανότητα έχουμε και αγωνιστικότητα έχουμε και αξιοπρέπεια θα έχουμε και με τους λάθος ανθρώπους τα βάλανε. Μας υποτίμησαν κι αυτό ήταν το λάθος τους.

Ερ. : 595 καθαρίστριες , γυναίκες , πολλές σε ηλικία που δεν θα έχουν άλλη εργασιακή ευκαιρία, σε διαθεσιμότητα και τώρα απολυμένες , μήνες στους δρόμους με στόχο την επαναπρόσληψη , τελικά μπορεί να αλλάξει κάτι ; οι αγώνες στις μέρες μας μπορεί να έχουν αποτέλεσμα

Απ.: Και βέβαια! (Απαντάει αμέσως και κοφτά η Ευαγγελία) Μόνο οι αγώνες έχουν αποτέλεσμα. Κι αν δεν το καταλάβει ο κόσμος αλλοίμονο μας. Αυτό το πηγάδι που έχουν ανοίξει αυτοί, πάτο δεν έχει. Και δεν πρόκειται να βρεθεί ο πάτος. Κι όποιος νομίζει ότι με τον μισθουλάκο που του άφησαν με τα 600-700 ευρώ είναι βολεμένος κακά σκέφτεται. Σ’ αυτό που φέρνουν αυτοί δεν είναι απ’ έξω κανένας. Ούτε αυτός που έχε τη δουλεία του.   Πόσο μάλλον εμείς που δεν την έχουμε, αλλά ούτε κι αυτοί που έχουν τη δουλεία τους. Ούτε οι γέροντες. Τι έχει κάποιος και σε ποια ηλικία να περιμένει από αυτή την κυβέρνηση, αν δεν βγει να αγωνιστεί. Δεν άφησαν στους πατεράδες μας να ζήσουν με αξιοπρέπεια και να πεθάνουν όπως τους αξίζει, γιατί δούλευαν τόσα χρόνια για να βγάλουν μια σύνταξη. Και τους πήρανε τα φάρμακα τους , δεν μπορούν να τα έχουν πια. Δεν μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Δεν μπορούν να κάνουν ένα δώρο στο εγγόνι τους. Δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Τους πήραν τη ζωή.    Σ’ εμάς τα πήραν όλα. Δεν μας άφησαν αύριο. Δεν μας άφησαν στα παιδιά μας μέλλον. Τα παιδιά μας που τα σπουδάσαμε με τόση θυσία και κόπο, γιατί δεν έχουμε δωρεάν παιδεία. Και πρέπει να δουλεύουμε 2 και 3 δουλειές για να σπουδάσουμε τα παιδιά μας, για να έχουν ένα καλύτερο αύριο. Καλούνται τώρα να φύγουν στο εξωτερικό. Θέλουν τη χώρα μας να την κάνουν χώρα γερόντων. Θα τους αφήσουμε; Μπορούμε να το επιτρέψουμε αυτό;
  Έχουμε δικαίωμα να το επιτρέψουμε αυτό; Εγώ λέω όχι. Μόνο εάν βγούμε αγωνιστικά όλοι μαζί και πιέσουμε. Και πούμε φτάνει πια. Φτάνει, δε θέλουμε να μας σώζετε άλλο. Τόσα χρόνια μας σώζετε και μας βουλιάζετε. Δε θέλουμε βρε αδερφέ να μας σώσετε άλλο. Πηγαίνετε στο διάολο. Φύγετε, πάρτε ελικόπτερα, πάρτε ότι θέλετε, αρκεί να φύγετε.

Ερ.: Σε ποιο προσωπικό επίπεδο τώρα, δίνεται έναν πολύμηνο κουραστικό αλλά και υποδειγματικό για όλο το εργατικό κίνημα αγώνα, ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζεται; Υπήρχαν στιγμές χαράς ή συγκίνησης;

Απ.: Και στιγμές χαράς υπήρχαν στους αγώνες μας και στιγμές συγκίνησης υπήρχαν και στιγμές απογοήτευσης υπάρχουν σ’ έναν αγώνα. Και στιγμές λύπης υπάρχουν και στιγμές απογοητεύσεις που λες τι γίνεται από δω και πέρα. Αλλά δεν έχεις το δικαίωμα ούτε για λίγο. Σ’ εμάς έχουν συμβεί όλα τα συναισθήματα που περάσαμε. Και θα σου δώσω ένα παράδειγμα. 

  Σ΄ εμάς πριν από λίγες μέρες ήρθε ο δικηγόρος μας εδώ, το έζησα αυτό με τις συναδέλφισσες μου και μας λέει «Κορίτσια αυτό το δικαστήριο στον Άρειο Πάγο δεν μας δικαίωσε. Ο Άρειος Πάγος αποφάσισε πως μέχρι τις 24 Σεπτεμβρίου που είναι το οριστικό δικαστήριο, εσείς δεν πρέπει να ξαναπάτε για δουλειά. Ας δικαιωθήκατε στο πρωτόδικο δικαστήριο. Ας ήταν τόσο καθαρή η απόφαση του πρωτόδικου δικαστηρίου.» Αυτοί δεν πήγαν ούτε εφετείο, ούτε τίποτα, πήγαν στον Άρειο Πάγο. Όταν ήρθε ο δικηγόρος εδώ δεν μπορώ να σου περιγράψω τα συναισθήματα των γυναικών. Πάρα πολλές κι εγώ μαζί κλάψαμε. Γιατί είναι η κούραση, είναι ο μόχθος 10 μηνών στο δρόμο. Είναι γιατί πιστεύεις πως σε αυτή τη χώρα κάτι υπάρχει ακόμα, αυτή η δικαιοσύνη. Και λες δεν μπορεί αυτοί οι δικαστές να είδαν ότι εγώ έχω δίκιο κι άλλοι να είναι τελείως αντίθετοι. Να λένε τελείως άλλα πράγματα. Να μπλέκουν την πολιτική με τη δικαιοσύνη. Γιατί αυτό κάνουν, αυτή ήταν η απόφαση τους. Εδώ λοιπόν τότε με τις συναδέλφισσές μου, για 5 με 10 λεπτά μπορεί να κλάψαμε, αγκαλιαστήκαμε, υπήρχαν πάρα πολλά συναισθήματα. Αλλά όταν πέρασε αυτό το 10λεπτο λέμε όλες μαζί: «Τώρα θα δούνε ποιες είμαστε». Η πρώτη κίνηση που κάναμε ήταν να ανοίξουμε το πανό και να φύγουμε για το υπουργείο πάλι. Και έγινε αυτό που έγινε. Ένας ηλικιωμένος κύριος καθόταν σε ένα καφέ απέναντι και παρακολουθούσε όλο αυτό το πράγμα που έγινε με τα ΜΑΤ. Όταν όλο αυτό τελείωσε, με φώναξε και μου είπε θέλω να σου πω κάτι και έκλαψε. Και μου είπε πως πολλές φορές έχω βγει σε αγώνες στο δρόμο και σε διαδήλωση. Όταν βρίσκαμε τα ΜΑΤ, σταματάγαμε μπροστά τους και εκεί γυρνάγαμε πίσω. Λέγαμε τα συνθήματα και γυρνάγαμε πίσω. Αυτό που είδα μ’ εσάς δεν το έχω ξαναδεί. Το θέμα είναι να πιστεύεις αυτό που κάνεις. Και εμείς το έχουμε πιστέψει και θα το πάμε μέχρι το τέρμα. Και θέλω να σου πω, πως όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει να το πιστέψουν.

Μπορούν όλοι μαζί, γιατί κανένας δε μπορεί μόνος του. Ο δικός μας αγώνας μπορεί να έχει φτάσει σ’ ένα σημείο, να έχει πιάσει μια κορύφωση. Αλλά και πάλι μόνος του δε βγαίνει. Πρέπει να έρθουν όλοι οι εργαζόμενοι. Πρέπει όλοι μαζί οι εργαζόμενοι να τα καταφέρουμε. Εμείς δε θέλουμε να τα καταφέρουμε μόνο για εμάς. Εμείς θέλουμε να κερδίσουν όλοι οι εργαζόμενοι. Ξεκινήσαμε να πάρουμε πίσω τη δουλεία μας, αλλά αυτή τη στιγμή δεν θέλουμε τη δουλειά μας μόνο. Θέλουμε να πάρουμε όσα μας έχουν στερήσει άδικα κι ακόμα περισσότερα, γιατί μας αξίζουν. Αλλά πρέπει να το πιστέψουμε αυτό όλοι. Και να το διεκδικήσουμε. Μόνο τότε.

Γι αυτό λοιπόν μόνο με αγώνες κατακτάς και νικάς. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Αν δεν βγεις στο δρόμο. Ανάθεση Τέρμα.